วกกลับมาที่ประเทศไทย ที่ถึงแม้ว่ามาตรการการเยียวยาภายใต้มิติของความมั่นคงทางอาหารของทางรัฐบาลนั้น จะยังคงไม่ครอบคลุม แต่ว่ามีโครงการที่น่าสนใจจากหลายๆหน่วยงานที่เห็นความสำคัญของเรื่องนี้ โดยเริ่มจากกรณีศึกษาแรกจากสวนผักคนเมืองหรือทีมงานของ #CityFarmMarket ภายใต้เครือข่ายของเกษตรกรรมยั่งยืน ซึ่งได้สร้างกิจกรรม ปลูกเมือง ปลูกชีวิต ได้มีโอกาสเป็นส่วนหนึ่งของการเป็นแหล่งอาหารของคนเมืองในยาม #COVID19 นี้ ขึ้นมาเพื่อเพิ่มแนวทางการรับมือการเข้าถึงอาหารที่ดี โดยการเพิ่มพื้นที่เชื่อมโยงและการกระจายอาหารในเมืองภายใต้โครงการปันอยู่ปันกินที่ถูกตั้งขึ้นเพื่อเยียวยากลุ่มผู้เปราะบางโดยเฉพาะ เช่น กลุ่มแรงงานนอกระบบ ชุมชนเครือข่ายสลัม 4 ภาค และผู้ป่วยติดเตียง รวมทั้งหมดประมาณ 2,100 คนที่ขาดรายได้เนื่องจากการประกาศหยุดงาน ซึ่งส่งผลให้ขาดอาหาร รวมถึงยังช่วยเกษตรกรรายย่อย มีผักที่ปลูกต้องเก็บเกี่ยวแล้ว แต่ไม่มีที่ไปเนื่องจากร้านค้า โรงแรม ร้านอาหารปิด ไม่มีตลาดที่ต้องการซื้อสินค้าของผู้ผลิตกลุ่มนี้ส่งผลให้ไม่สามารถกระจายอาหารได้ โดยโครงการนี้จะรับผลผลิตจากกลุ่มเกษตรกรรายย่อย และจากชุมชนท้องถิ่น ร่วมกับการขอสมทบทุนอาหารและเงินช่วยเหลือในการเชื่อมโยงอาหารไปสู่มูลนิธิต่างๆที่ดูแลกลุ่มคนเปราะบางโดยตรง ไม่ว่าจะเป็นมูลนิธิเพื่อการพัฒนาแรงงานและอาชีพ กลุ่มแรงงานนอกระบบในพื้นที่กรุงเทพฯ และปริมณฑล 600 คน มูลนิธิพัฒนาที่อยู่อาศัย เครือข่ายสลัมสี่ ภาค จำนวน 57 ชุมชน 1,531 คน ผู้ป่วยติดเตียงที่ต้องได้รับการดูแลพิเศษ 18 คน และกลุ่มเปราะบางอื่นๆ รวมถึงสนับสนุนวิถีเกษตรยั่งยืนในช่วงวิกฤติให้ยังมีรายได้ต่อไปในอนาคต มากไปกว่านั้นยังมีการเสนอนโยบายโดยสำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.) และเครือข่ายสมาคมสภาผู้สูงอายุแห่งประเทศไทย เครือข่ายผู้สูงอายุ Young Happy เครือข่ายขับเคลื่อนนโยบายรองรับสังคมสูงวัย มูลนิธิพระมหาไถ่การพัฒนาคนพิการ เครือข่าย COVID-19 Fighter เพื่อคนพิการและผู้สูงอายุ เครือข่ายบริษัท กล่องดินสอ จำกัดได้จัดการเสวนาเมื่อวันที่ 27 มีนาคมที่ผ่านมา เพื่อให้มีการเปิดให้ผู้สูงอายุสามารถเข้าถึงแหล่งซื้ออาหาร โดยพิจารณาจัดช่วงเวลาให้บริการพิเศษสำหรับผู้สูงอายุ และคนพิการก่อนเวลาทำการปกติ รวมถึงช่องทางอำนวยความสะดวกต่างๆ เพื่อลดความเสี่ยงจากความแออัดของผู้ใช้บริการทั่วไป . . ถึงแม้ว่าในตอนนี้ประเทศไทยจะเริ่มมีมาตรการการเยียวยาด้านเศรษฐกิจ ไม่ว่าจะเป็นการปล่อยสินเชื่อฉุกเฉินหรือการลงทะเบียนเพื่อรับเงินเยียวยา แต่การลดรายจ่ายด้านต่างๆ รวมไปถึงการส่งเสริมให้คนเปราะบางสามารถรับมือได้ด้วยตัวเอง อย่างเช่น ด้านความมั่นคงทางอาหารนั้น ที่มีเครือข่ายชุมชนและภาคประชาสังคมต่างๆ ให้ความสนใจและตั้งใจทำงานเกี่ยวกับประเด็นนี้มานาน แต่นโยบายของภาครัฐ โดยเฉพาะกับพื้นที่เมือง กลับยังไม่มีความชัดเจนด้านนี้ ดังนั้นจึงถึงเวลาแล้วหรือยังที่รัฐบาลควรที่จะเริ่มให้ความสำคัญเรื่องความมั่นคงทางอาหารสำหรับกลุ่มเปราะบางในเมือง ให้เป็นรูปธรรมและยั่งยืนมากขึ้น?