2. มาตรการต่างๆของรัฐที่จำกัดการทำกิจกรรมนอกที่อยู่อาศัยส่งผลต่อกิจกรรมทางเศรษฐกิจต่อกลุ่มคนจนเมืองเป็นอย่างมากและเดือดร้อนเป็นวงกว้าง พวกเราได้พูดไปแล้วว่ากลุ่มอาชีพที่ต้องอาศัยการให้บริการแบบเผชิญหน้า หรือ Face-to-face นั้นจะได้รับผลกระทบจากการระบาดของโรคนี้ที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาคธุรกิจการให้บริการต่างๆซึ่งรวมถึงเหล่าพ่อค้าแม่ค้า กลุ่มลูกจ้างชั่วคราว และลูกจ้างรายวัน ซึ่งการระบาดของโควิด-19นี้ส่งผลให้นายจ้างนั้นงดการจ้างในกลุ่มลูกจ้างรายวันและลูกจ้างชั่วคราว บางธุรกิจอาจจะขอให้พนักงานหยุดงานโดยไปจ่าย (Leave without pay) ในผลข้อสรุปของรายงานนี้ชี้ไปในทางเดียวกันว่าโควิด-19 ทำให้พวกเขาถูกนายจ้างให้หยุดงาน (18.87%) ขอให้ลดเวลางานและรายได้ลดลง (18%) และผู้ประกอบอาชีพค้าขายและแผงลอยไม่สามารถค้าขายได้ (18.22%) รวมถึงกลุ่มอาชีพอิสระ เช่น มอเตอร์ไซด์รับจ้างก็ได้รับผลกระทบจากการลดลงของการจ้างหรือไม่มีการจ้างเลยเช่นกัน (18.44%) จากปัจจัยเหล่านี้ทำให้กว่า 60.24% ของผู้ตอบแบบสอบถามมีรายได้ลดลงเกือบทั้งหมด จากค่าเฉลี่ยของผู้ตอบแบบสอบถามพบคนจนเมืองมีรายได้ลดลงกว่า 70.84% ซึ่งโดยเฉลี่ยหากไม่มีวิกฤตโควิด-19เกิดขึ้น พวกเขาจะมีเงินเดือนอยู่ราย 13,397 บาท ลบไป 70.84% เหลือ 3,906 บาทเท่านั้น ซึ่งนั้นไม่เพียงพอต่อการใช้ชีวิตตลอดหนึ่งเดือนอย่างแน่นอน นี้ยังไม่รวมถึงค่ากินค่าใช้ที่ต้องจ่าย การเดินทางไปซื้ออาหารและของใช้จำเป็นต่างๆ รวมถึงหนี้ที่ต้องส่งทุกเดือน โดยจำนวนเงินเพียงเท่านี้ถือว่าลำบากมากสำหรับการใช้ชีวิตในปัจจุบันซึ่งกว่า 54.41% ของผู้ตอบแบบสอบถามยอมรับว่าไม่มีเงินไปชำระหนี้สินทั้งในและนอกระบบ และลืมการ Work from home ไปได้เลย เพราะกว่า 78.97% ของผู้ตอบแบบสอบถามบอกว่าอาชีพของพวกเขานั้นไม่สามารถทำที่บ้านได้