จากการเคลื่อนที่ (Mobility) สู่เรื่องโภชนาการ
เมือง โบโกตา ประเทศโคลัมเบีย เมืองฟิลาเดเฟีย รัฐเพนซิเวเนีย ประเทศสหรัฐอเมริกา และ ปารีส ประเทศฝรั่งเศส เมืองเหล่านี้ต่างพยายามที่จะลดระยะเวลาการเดินทางผ่านการสร้างเส้นทางจักรยาน ทางเท้า ให้มีความสะดวกต่อการผู้คนในช่วง Lockdown และยังสามารถช่วยลดมลภาวะในเมืองได้อีกด้วย ในประเทศสิงคโปร์กว่า 90% ของอาหารมาจากการนำเข้า ทำให้ในสถานการณ์เช่นนี้ความปลอดภัยทางอาหารจึงตกอยู่ในภาวะเสี่ยง สำนักงานอาหารแห่งสิงคโปร์ (Singapore Food Agency) ถึงกับออกมากล่าวว่า “ โควิด-19 ทำให้เรามองเห็นถึงความสำคัญของการผลิตอาหารเองในท้องถิ่นมากขึ้น การผลิตอาหารในท้องถิ่นจะช่วยให้เราลดการพึ่งพาการนำเข้าอาหารและยังสามารถช่วยเป็นเกราะกำบังที่ดีในช่วงที่มีการหยุดชะงักทางอาหาร (Food Disruption)” สถาบันเพื่อการศึกษาแห่งชาติของสิงคโปร์ยังบอกอีกว่า “การทำเกษตรในเมือง (Urban Farming) นั้นมีศักยภาพในการสร้างประโยชน์ในหลายด้าน เช่น การพัฒนาความกินดีอยู่ดี การเสริมสร้างโภชนาการในครัวเรือนในชุมชนแออัด”
เมืองที่พยายามสู่ความก้าวหน้า (Thriving Cities)
เมืองที่มีรายได้หลักมาจากอุตสาหกรรมท่องเที่ยวได้รับผลกระทบอย่างมากจากไวรัสโควิด-19 อย่างเช่นกรุงอัมสเตอร์ดัม ประเทศเนเธอร์แลนด์ เป็นเมืองที่มีนักท่องเที่ยวแน่นหน้าในทุกช่วงของปี แต่เพราะโควิด-19 ทำให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องมีแนวคิดที่จะใช้นโยบาย Doughnut Model ซึ่งคิดค้นโดยคุณเคท ราเวิร์ธ (Kate Raworth) นักเศรษฐศาสตร์ชาวอังกฤษ โดยกำหนดให้ภายในศูนย์กลางเมืองนั้นประกอบไปด้วยสิ่งจำเป็นต่อชีวิตประจำวันต่างๆ เช่น ที่อยู่อาศัย อาศัย น้ำ สิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ โดยวงแหวนนอกสุดของเมืองจะเป็นพื้นที่เพื่อการเพื่อเป้าหมายเชิงนิเวศ เช่น ความหลากทางชีวภาพ มาตรการเพื่อตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศ (Climate Change) โดยพื้นที่ระหว่างวงแหวนชั้นในสุดที่เป็นพื้นที่ที่เต็มไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกเพื่อที่บริเวณที่เมืองสามารถที่จะพัฒนาให้เกิดความสมดุลระหว่างความต้องการพื้นฐานของมนุษย์และความจำเป็นของการรักษาระบบนิเวศซึ่งทั้งสองประเด็นนี้มีโอกาสที่จะเติบโตไปด้วยกันได้